LA VITA E BELLA

Τα Μέσα Μαζικής Μαλάκυνσης ξανακτύπησαν. Τελείωσαν οι εκλογές, τελείωσαν οι απεργίες, με τι να ασχοληθούμε, μα με το βιασμό της νεαρής Βουλγάρας στο χωριό της Εύβοιας. Από το πρωί έως το βράδυ μας βομβαρδίζουν με όλες τις γαργαλιστικές λεπτομέρειες, πόσοι τη βίασαν, πόσοι την ανάγκασαν να τους πάρει πίπα, αν της άρεσε. Όλα αυτά που θα προκαλέσουν απανωτές στύσεις και ονειρώξεις στους αγάμητους-κακογαμημένους νοικοκυραίους που παρακολουθούν από τον καναπέ τα τεκταινόμενα. Έτσι βγαίνουν τα νούμερα, τι και αν συμμετέχουμε όλοι μας στον δεύτερο βιασμό κόρης και μάνας, τι και αν προεξοφλούμε γεγονότα που δεν έχουν δικαστεί ακόμη, όλα στο βωμό της AGB. Μέχρι την επόμενη εβδομάδα να βρεθεί άλλο θύμα να ξεσκίσουν με τα νύχια της δημοσιότητας, και μετά να αφήσουν το κουφάρι του να σαπίζει στα αζήτητα.

Το ρατσιστικό κομμάτι της ιστορίας δε το σχολιάζω, το αφήνω για άλλο post.

Συνεχίζουμε σήμερα περί λαμογίων. Η ξεφτιλισμένη και εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα νοοτροπία των Νεοελλήνων, χρωστά πολλά στη δεκαετία του 1980. Όχι γιατί πριν δεν υπήρχε διαφθορά, παρακράτος και νεποτισμός. Ίσα ίσα, ως το μοναδικό καπιταλιστικό (λέμε τώρα) κράτος στη βαλκανική γωνιά μας, είχαμε τιμήσει δεόντως τις αμερικανικές ενισχύσεις σε χρήμα και είδος, και είχανε φάει καλά όλα τα παλιά τζάκια, και τα νεόκοπα, που είχαν προκύψει από τη μαύρη αγορά της Κατοχής. Για να φας και εσύ, να μπεις πανεπιστήμιο, να διοριστείς στο δημόσιο, έπρεπε να υπογράψεις δήλωση και να αποκηρύξεις τον τρίτο σου ξάδελφο που βρέθηκε στο σοσιαλιστικό παράδεισο της Τασκένδης. Επρόκειτο για ένα οργανωμένο σχέδιο αποκλεισμού των μισών και παραπάνω πολιτών αυτού του κράτους, το οποίο δούλεψε καλά. Και μετά ήρθε ο Αντρέας. Ήρθε για να μοιράσει την πίτα στους μη προνομιούχους, να φάνε και αυτοί βρε αδερφέ. Παλιά κομμούνια, εξεγερθέντες του Πολυτεχνείου, πεινασμένοι μικροαστοί, προσπάθησαν με όλες τις δυνάμεις τους να κάνουν την κονόμα, την αρπαχτή, σαν το Γούκο, τον Κοσκωτά, πρότυπα αξεπέραστα για την εποχή. Η λατρεία του εύκολου χρήματος εξαπλώθηκε σαν ασθένεια σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας και διευκολύνθηκε από τη διασπάθιση των ζεστών κοινοτικών ενισχύσεων. Οι μεγάλοι νταβατζήδες βέβαια το χαβά τους, σαν τα σκατά είναι παντός θαλάσσης, και επιπλέουν, σιγά μην τους θίξει το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ.



Με αυτόν τον τρόπο χάθηκε μια δεκαετία, και βρεθήκαμε στις αρχές του 90 στα πρόθυρα πτώχευσης. Μετά αποφασίσαμε ότι θέλουμε ικανούς διαχειριστές, οι οποίοι σαν άλλοι Τρικούπηδες θα άλλαζαν την εικόνα της χώρας, και θα την οδηγούσαν στο νέο αιώνα στη ζώνη του Ευρώ, στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τα τρωκτικά σε αγαστή συνεργασία με τα στελέχη της προοδευτικής κυβέρνηση μας, κάνανε τρελά γλέντια, ενώ η χώρα ανασκαπτόταν από άκρη σε άκρη. Προσδοκώντας το Μεσσία, ήρθε ο Καραμανλής junior, του μεσαίου χώρου για να μας σώσει από τον αρχιερέα της διαφθοράς. Κάπως έτσι ακούσαμε τις θυμοσοφίες του στο Μπαιρακτάρη, είδαμε τη διαγραφή του Πολύζου, τις παραιτήσεις στελεχών του δημοσίου, τους κουμπάρους, και τέλος την ομολογία του ότι θέλει αλλά δεν μπορεί να πατάξει τη διαφθορά.

Το μεγάλο θέμα είναι, αν εμείς είμαστε βολεμένοι σε μια κατάσταση όπου πάντα κάποιος άλλος φταίει. Τα wannabe λαμόγια πρέπει να αποφασίσουν αν θα κάτσουν κάτω τον κώλο τους να βγάλουν κάνα φράγκο, ή αν θα συνεχίζουν να κλαίγονται για τη μοίρα τους, που δεν έχουν κάποιο γνωστό να τους μπάσει στα πράγματα, για να απομυζούν άκοπα ότι οι άλλοι παράγουν.



* επά σημαίνει εδώ στα κρητικά, χρησιμοποιήθηκε για λόγους ρίμας.

Και τώρα που μας τελείωσαν οι εκλογές, τα μηνύματα, οι τηλεοπτικοί χάρτες, τι μας έμεινε; Μα βέβαια τα γνωστά, το χρεοκοπημένο κράτος μας που δεν μπορεί να κάνει παροχές, οι μεταρρυθμίσεις που δεν γίνονται, καθότι έχουν εκλογικό κόστος, και η διαφθορά που ζει και βασιλεύει στον τόπο μας. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι μας κάνουν ακόμα εντύπωση οι ιστορίες διαφθοράς που βγαίνουν στο φως ανά διαστήματα, όπως η τελευταία υπόθεση με τους κουμπάρους. Λες και ζούμε σε έναν άλλο κόσμο αγγελικά πλασμένο, όπου τα πάντα λειτουργούν αποτελεσματικά, και έρχεται η παρωνυχίδα του συστήματος να μας βγάλει το μάτι. Πρώτοι από όλους οι δημοσιογράφοι , στηλιτεύουν τα φαινόμενα, βγάζουν πύρινους λόγους, γίνονται τιμητές των πάντων, δημιουργούν καριέρες, βγάζοντας πακτωλούς χρημάτων, και στο τέλος, τι μένει, ακόμη μια δημοσιογραφική επιτυχία. Και στο κατόπι τους οι πολιτικοί. Το να προσπαθείς να βγάλεις εκλογικό όφελος από τη σκανδαλολογία, είναι σαν να προσπαθείς να βγάλεις τα μάτια σου με τα ίδια σου τα χέρια. Το τι ακούσαμε για το πασοκικό κράτος διαφθοράς από τον Κωστάκη, δε λέγεται. Δεν ξέρω γιατί μόνο εγώ το θεωρούσα λογικό, ένα κόμμα που έχει 20 χρόνια την εξουσία, να έχει δημιουργήσει μια αλυσίδα από παρατρεχάμενους, που αξιοποιούσαν τις σχέσεις τους με ιθύνοντες για να βγάλουν προσωπικό κέρδος. Από την άλλη βέβαια θεωρούσα εξίσου λογικό, οι παρατρεχάμενοι του κόμματος που έλειπε τόσα χρόνια από την εξουσία, να βιαστούν για να κερδίσουν το χαμένο χρόνο, να προλάβουν για να πάρουν και εκείνοι μερίδιο. Και εννοείται ότι οι εκάστοτε νταβατζήδες θα τα έχουν καλά με όλους, γιατί αυτή είναι η δουλειά τους, να επιπλέουν σε οποιαδήποτε αλλαγή κυβερνήσεως. Τι αίσθηση δίνει στον κόσμο όλη αυτή η παρωδία; Μα φυσικά ότι όλοι ίδιοι είναι, δε βαριέσαι, δε θα αλλάξει ποτέ τίποτα σ’αυτόν τον τόπο.

Ο κυρίαρχος λαός όμως τι κάνει εκτός του να παρακολουθεί και να σχολιάζει τα τηλεοπτικά δρώμενα, καθώς και να ψηφίζει τα κόμματα κάθε 4 χρόνια. Φυσικά πράττει τα δέοντα, ώστε να διαιωνίζει με τη συμπεριφορά του τα φαινόμενα που όλοι κατακρίνουν. Γιατί δε φταίει μόνο το απρόσωπο κράτος που δεν εφαρμόζει πιο σκληρές πρακτικές, ούτε μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι χρηματίζονται, ούτε όλοι οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι. Εμείς, και μας βάζω όλους στο ντορβά, δεν αποδοκιμάζουμε εκείνο το λαμόγιο που τα καταφέρνει να βγάλει λεφτά, όχι με την αξία του αλλά με τα κονέ του, θα θέλαμε να ήμασταν στη θέση του κάθε ξεφτιλισμένου εργολάβου δημοσίων έργων, του κάθε κομματικού κωλογλείφτη, του κάθε μάγκα κουμπάρου, γιατί αυτό θεωρείται μαγκιά, να κλέβεις ουσιαστικά τον άλλο. Για να παταχθεί μια νοοτροπία δεν αρκεί μόνο η εφαρμογή των νόμων, χρειάζεται και να πιστεύεις και εσύ ο ίδιος ότι αυτό που γίνεται είναι λάθος, ότι ζεις σε μια οργανωμένη κοινωνία την οποία και υπονομεύεις, θεωρώντας ως ύψιστη αξία τον πλουτισμό με οποιοδήποτε αθέμιτο μέσο. Γιαυτό δίνουμε τα φακελάκια ακόμα και αν δε τα ζητήσουνε, είμαστε σίγουροι ότι στη θέση του γιατρού και εμείς θα τα παίρναμε.

Το γεγονός είναι ότι διαφθορά υπάρχει παντού. Δεν είναι οι δυτικές δημοκρατίες, που αποτελούν μέτρο σύγκρισης, τέλειες, ευνομούμενες κοινωνίες. Είναι όμως κοινωνίες που δεν κλείνουν τα μάτια στα κακώς κείμενα, και όπου καταβάλλεται προσπάθεια για εφαρμογή των νόμων. Ας δείξουμε λοιπόν με τη δική μας στάση πρώτα, ότι θέλουμε να ζήσουμε σε μια πιο αξιοκρατική κοινωνία. Η ζωή σε μια (τέλος πάντων) δημοκρατία, εμπεριέχει και υποχρεώσεις, όχι μόνο το δικαίωμα να κατηγορούμε υποκριτικά τους άλλους (αφού πάντα κάποιος άλλος φταίει), και να απαιτούμε από αυτούς να συμπεριφέρονται διαφορετικά από ότι εμείς.