LA VITA E BELLA

Συνεχίζουμε σήμερα περί λαμογίων. Η ξεφτιλισμένη και εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα νοοτροπία των Νεοελλήνων, χρωστά πολλά στη δεκαετία του 1980. Όχι γιατί πριν δεν υπήρχε διαφθορά, παρακράτος και νεποτισμός. Ίσα ίσα, ως το μοναδικό καπιταλιστικό (λέμε τώρα) κράτος στη βαλκανική γωνιά μας, είχαμε τιμήσει δεόντως τις αμερικανικές ενισχύσεις σε χρήμα και είδος, και είχανε φάει καλά όλα τα παλιά τζάκια, και τα νεόκοπα, που είχαν προκύψει από τη μαύρη αγορά της Κατοχής. Για να φας και εσύ, να μπεις πανεπιστήμιο, να διοριστείς στο δημόσιο, έπρεπε να υπογράψεις δήλωση και να αποκηρύξεις τον τρίτο σου ξάδελφο που βρέθηκε στο σοσιαλιστικό παράδεισο της Τασκένδης. Επρόκειτο για ένα οργανωμένο σχέδιο αποκλεισμού των μισών και παραπάνω πολιτών αυτού του κράτους, το οποίο δούλεψε καλά. Και μετά ήρθε ο Αντρέας. Ήρθε για να μοιράσει την πίτα στους μη προνομιούχους, να φάνε και αυτοί βρε αδερφέ. Παλιά κομμούνια, εξεγερθέντες του Πολυτεχνείου, πεινασμένοι μικροαστοί, προσπάθησαν με όλες τις δυνάμεις τους να κάνουν την κονόμα, την αρπαχτή, σαν το Γούκο, τον Κοσκωτά, πρότυπα αξεπέραστα για την εποχή. Η λατρεία του εύκολου χρήματος εξαπλώθηκε σαν ασθένεια σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας και διευκολύνθηκε από τη διασπάθιση των ζεστών κοινοτικών ενισχύσεων. Οι μεγάλοι νταβατζήδες βέβαια το χαβά τους, σαν τα σκατά είναι παντός θαλάσσης, και επιπλέουν, σιγά μην τους θίξει το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ.



Με αυτόν τον τρόπο χάθηκε μια δεκαετία, και βρεθήκαμε στις αρχές του 90 στα πρόθυρα πτώχευσης. Μετά αποφασίσαμε ότι θέλουμε ικανούς διαχειριστές, οι οποίοι σαν άλλοι Τρικούπηδες θα άλλαζαν την εικόνα της χώρας, και θα την οδηγούσαν στο νέο αιώνα στη ζώνη του Ευρώ, στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τα τρωκτικά σε αγαστή συνεργασία με τα στελέχη της προοδευτικής κυβέρνηση μας, κάνανε τρελά γλέντια, ενώ η χώρα ανασκαπτόταν από άκρη σε άκρη. Προσδοκώντας το Μεσσία, ήρθε ο Καραμανλής junior, του μεσαίου χώρου για να μας σώσει από τον αρχιερέα της διαφθοράς. Κάπως έτσι ακούσαμε τις θυμοσοφίες του στο Μπαιρακτάρη, είδαμε τη διαγραφή του Πολύζου, τις παραιτήσεις στελεχών του δημοσίου, τους κουμπάρους, και τέλος την ομολογία του ότι θέλει αλλά δεν μπορεί να πατάξει τη διαφθορά.

Το μεγάλο θέμα είναι, αν εμείς είμαστε βολεμένοι σε μια κατάσταση όπου πάντα κάποιος άλλος φταίει. Τα wannabe λαμόγια πρέπει να αποφασίσουν αν θα κάτσουν κάτω τον κώλο τους να βγάλουν κάνα φράγκο, ή αν θα συνεχίζουν να κλαίγονται για τη μοίρα τους, που δεν έχουν κάποιο γνωστό να τους μπάσει στα πράγματα, για να απομυζούν άκοπα ότι οι άλλοι παράγουν.



* επά σημαίνει εδώ στα κρητικά, χρησιμοποιήθηκε για λόγους ρίμας.