LA VITA E BELLA

Αυτό ήταν λοιπόν, το mundobasket τελείωσε. Δεν είμαι τύπος των sports, αλλά όντας έφηβος το 87, έχω το μπάσκετ στην καρδιά μου, δύσκολο να μην ασχολείται κανείς με το πρώτο ομαδικό άθλημα που κερδίσε η Ελλάδα τίτλο. Είμαστε πια πρωταθλητές τραγουδούσε ο Πορτοκάλογλου τότε, έρχονται άλλες εποχές. Οι άλλες εποχές και οι επόμενες επιτυχίες ήρθαν, με σκαμπανεβάσματα βέβαια, αλλά και αποκορύφωμα την πρώτη θέση στο eurobasket του 2005 και το ασημένιο μετάλλιο στο φετινό mundobasket.

Δεν μπορούσα να δω όλους τους αγώνες live, καθώς δούλευα, αλλά είδα εκείνον με τις ΗΠΑ. Ήταν ένας φοβερός αγώνας, η νίκη ήταν απίστευτη, είδαμε τους διαφημισμένους Αμερικανούς NBAers να χάνουν από την Ελλάδα (τι είναι αυτό, μα ένα νησί δίπλα στη Μύκονο σύμφωνα με δημοσκοπήσεις στην αμερικανική κοινή γνώμη). Μετά τη νίκη αυτή πραγματικά δεν με ενδιέφερε ο τελικός. Το χθεσινό παιχνίδι δεν το είδα ολόκληρο. Σκεφτόμουν ότι μπορεί να χάσουμε αλλά όχι με αυτόν τον τρόπο. Η ομάδα έμοιαζε αποδιοργανωμένη, τα καλάθια δεν έμπαιναν, οι Ισπανοί ήταν πολύ καλοί. Αισθανόμουν ότι φτάσαμε στην πηγή και δεν ήπιαμε νερό. Και βέβαια ήμουν λάθος. Κάποιες φορές είμαστε ανυπόμονοι, θέλουμε τα πάντα τώρα, λησμονούμε ότι έχουμε πετύχει, δίνοντας έμφαση σε μια αποτυχία, η οποία ήρθε μετά από ένα σερί επιτυχιών. Λένε ότι έτσι είναι οι Έλληνες, υπέρμετρα ενθουσιώδεις τη μια στιγμή, έτοιμοι να φέρουν την καταστροφή την άλλη. Δεν ξέρω αν όντως ο χαρακτήρας μας είναι έτσι, αυτό που ξέρω είναι ότι το όνειρο ζει. Το γευτήκαμε με τον ημιτελικό, πιστεύω ότι θα το βιώσουμε και στις επικείμενες μεγάλες διοργανώσεις.

Από την πλευρά μου θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στα παιδιά αυτά, στο Γιαννάκη, σε όλους αυτούς που μας έκαναν να περάσουμε αξέχαστες στιγμές. Ελπίζω οι επιτυχίες αυτές να εμπνεύσουν και άλλους πιτσιρικάδες να ασχοληθούν με το άθλημα, να συνεχίσουν έτσι μια παράδοση που σιγά σιγά δημιουργείται στο ελληνικό μπάσκετ.