Τρίτη, Νοεμβρίου 21, 2006
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΑΦΗ
Άντε και του χρόνου βρε! Και φέτος όπως κάθε χρόνο την 17η Νοέμβρη σα γνήσιοι συντηρητικοί κάφροι, τιμήσαμε τις παραδόσεις μας. Πως είναι για το Πάσχα τα βεγγαλικά, και για τα Χριστούγεννα το δέντρο, ε αυτές τις μέρες γιορτάζουμε την προ 33 έτη κατάληψη με συνεντεύξεις των συμμετεχόντων, με συζητήσεις αν το Πολυτεχνείο ζει, και διάφορες εκδηλώσεις, αποκορύφωμα των οποίων η διαδήλωση μέχρι την αμερικάνικη πρεσβεία, η οποία συνοδεύεται από διάφορα παρατράγουδα. Κερασάκι στην τούρτα φέτος, ο άγριος ξυλοδαρμός του Κύπριου φοιτητή ο οποίος μπορεί και να μην είχε σχέση με τα επεισόδια. Εντάξει, στο παρελθόν έχουν γίνει και χειρότερα, ακόμη και άνθρωποι πέθαναν με αφορμή τον εορτασμό(;). Έχοντας ως αφετηρία την παράδοση μας αυτή, θέτω κάποια θέματα προς συζήτηση.
Α) Η κατάληψη του Πολυτεχνείου, από ότι έχω διαβάσει, ακούσει και δει, ήταν μια αυθόρμητη ενέργεια διαφόρων αριστερίστικων ομάδων, που κόντρα στη θεωρία του ώριμου φρούτου που διακήρυσσαν τα επίσημα αριστερά κόμματα ΚΚΕ κλ.π. και αντιχουντικές ομάδες όπως το ΠΑΚ, προέβησαν στο απονενοημένο για την εποχή διάβημα, μόνοι τους, τους κατηγόρησαν μάλιστα για προβοκάτορες της χούντας. Δεν ήταν μια πάνδημη εκδήλωση αντίστασης. Επίσης δεν έριξε τη χούντα. Τον Παπδόπουλο διαδέχθηκε ο Ιωαννίδης, και χρειάστηκαν οι ηλίθιοι χειρισμοί του στο θέμα της Κύπρου, και ο Αττίλας ,για να παραδώσει τη διακυβέρνηση στους πολιτικούς. Σήμερα, κατόπιν εορτής, καρπώνονται τη σημασία αυτής της πράξης αντίστασης, όλο το πολιτικό φάσμα της χώρας, από ΝΔ μέχρι ΚΚΕ , για να μη μιλήσω για τις διάφορες αντιεξουσιαστικές ομάδες. Τι δουλειά έχουν όλοι αυτοί, να καπηλεύονται αυτό το γεγονός, ξεκομμένο μάλιστα από την ιστορική πραγματικότητα της εποχής;
Β) Οι πορείες του Πολυτεχνείου είχαν κάποιο νόημα τα πρώτα μεταδικτατορικά χρόνια, όταν οι μνήμες ήταν νωπές, και υπήρχαν υποψίες για ενδεχόμενη ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος. Από τότε πέρασαν χρόνια πολλά, οι καταστάσεις άλλαξαν, υποτίθεται ότι ως λαός προχωρήσαμε, ωριμάσαμε, αλλά εμείς όχι, εκεί κολλημένοι να αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια. Κάπως έτσι υποσυνείδητα έχουμε συνδέσει την επέτειο με φωτιές, συμπλοκές με αστυνομικούς, και φθορές στα εκπαιδευτικά ιδρύματα και τα παρακείμενα αυτοκίνητα και καταστήματα. Και βέβαια πρέπει να μην ξεχνάμε το παρελθόν, και βέβαια πρέπει να μαθαίνουμε από τα λάθη μας, εμείς όμως πως το εκλαμβάνουμε αυτό; Με την πορεία που έχει ως τέρμα την αμερικάνικη πρεσβεία, λες και για τη χούντα φταίνε μόνο οι αμερικάνοι, δε φταίνε τα τότε πολιτικά κόμματα, ούτε ο λαός, άμοιρος πάντα ευθυνών, που με τη χαρακτηριστική του λαϊκή θυμοσοφία ακόμη και σήμερα αποφαίνεται ΄΄ε ρε Παπαδόπουλος που τους χρειάζεται΄΄! Αλλά ξέχασα, για ότι μας συμβαίνει πάντα κάποιος άλλος φταίει!
Γ) Η επέτειος λειτουργεί σήμερα σαν μέσο προβολής κάποιων προσώπων, εύκολη αύξηση της τηλεθέασης στην AGB, επαναστατική άσκηση κάποιων ομάδων (γενιές γνωστών-αγνώστων ανδρώθηκαν μέσα από τα επεισόδια), και για την επιβολή ακόμη σκληρότερων αστυνομικών μέτρων για την ομαλή διεξαγωγή των εορτασμών. Είναι τραγική η ψευδαίσθηση που έχει κάποιος, (αν την έχει) ότι εάν αναπαράγει την καθιερωμένη ένταση, ρίξει μολότοφ στους μπάτσους και κάψει μια ελληνική σημαία, εξισώνεται με τα παιδιά που σε μια δύσκολη ιστορική στιγμή εξέφρασαν τον πόθο τους για ελευθερία και δημοκρατία, εξασφαλίζοντας την υποστήριξη μιας μικρής έστω μερίδας του λαού. Αυτό που χρειάζεται είναι να καθίσουμε να συζητήσουμε τις αιτίες, όχι μόνο της επιβολής της δικτατορίας, αλλά και των λιγοστών αντιδράσεων που συνάντησε, και δεν εννοώ τις μεμονωμένες ενέργειες του Παναγούλη ή κάποιων άλλων ομάδων που δρούσαν κυρίως στο εξωτερικό. Ή για να το θέσω αλλιώς, έχετε ρωτήσει ποτέ τον πατέρα σας ή τη μητέρα σας, τι έκανες στη δικτατορία γονιέ μου; Οι πλείστοι θα σας απαντήσουν μα συνεχίσαμε να ζούμε τη ζωούλα μας παιδί μου!
Υ.Γ. 1 Την εποχή της εξέγερσης ήμουν ενός έτους και συνεπώς δεν δύναμαι να έχω προσωπικές εμπειρίες. Ότι γράφω το γράφω από την σκοπιά κάποιου που μεγάλωσε μέσα στη Μεταπολίτευση.
Υ.Γ. 2 Έχω συμμετάσχει σε πολλές πορείες με αφορμή το Πολυτεχνείο. Τα τελευταία χρόνια δεν πάω, καθώς θεωρώ ότι αυτό που απέμεινε είναι ένα άδειο κέλυφος, ένα πανηγύρι που στήνουν άλλοι, συγγνώμη φίλτατοι μου, δε θα πάρω!
Α) Η κατάληψη του Πολυτεχνείου, από ότι έχω διαβάσει, ακούσει και δει, ήταν μια αυθόρμητη ενέργεια διαφόρων αριστερίστικων ομάδων, που κόντρα στη θεωρία του ώριμου φρούτου που διακήρυσσαν τα επίσημα αριστερά κόμματα ΚΚΕ κλ.π. και αντιχουντικές ομάδες όπως το ΠΑΚ, προέβησαν στο απονενοημένο για την εποχή διάβημα, μόνοι τους, τους κατηγόρησαν μάλιστα για προβοκάτορες της χούντας. Δεν ήταν μια πάνδημη εκδήλωση αντίστασης. Επίσης δεν έριξε τη χούντα. Τον Παπδόπουλο διαδέχθηκε ο Ιωαννίδης, και χρειάστηκαν οι ηλίθιοι χειρισμοί του στο θέμα της Κύπρου, και ο Αττίλας ,για να παραδώσει τη διακυβέρνηση στους πολιτικούς. Σήμερα, κατόπιν εορτής, καρπώνονται τη σημασία αυτής της πράξης αντίστασης, όλο το πολιτικό φάσμα της χώρας, από ΝΔ μέχρι ΚΚΕ , για να μη μιλήσω για τις διάφορες αντιεξουσιαστικές ομάδες. Τι δουλειά έχουν όλοι αυτοί, να καπηλεύονται αυτό το γεγονός, ξεκομμένο μάλιστα από την ιστορική πραγματικότητα της εποχής;
Β) Οι πορείες του Πολυτεχνείου είχαν κάποιο νόημα τα πρώτα μεταδικτατορικά χρόνια, όταν οι μνήμες ήταν νωπές, και υπήρχαν υποψίες για ενδεχόμενη ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος. Από τότε πέρασαν χρόνια πολλά, οι καταστάσεις άλλαξαν, υποτίθεται ότι ως λαός προχωρήσαμε, ωριμάσαμε, αλλά εμείς όχι, εκεί κολλημένοι να αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια. Κάπως έτσι υποσυνείδητα έχουμε συνδέσει την επέτειο με φωτιές, συμπλοκές με αστυνομικούς, και φθορές στα εκπαιδευτικά ιδρύματα και τα παρακείμενα αυτοκίνητα και καταστήματα. Και βέβαια πρέπει να μην ξεχνάμε το παρελθόν, και βέβαια πρέπει να μαθαίνουμε από τα λάθη μας, εμείς όμως πως το εκλαμβάνουμε αυτό; Με την πορεία που έχει ως τέρμα την αμερικάνικη πρεσβεία, λες και για τη χούντα φταίνε μόνο οι αμερικάνοι, δε φταίνε τα τότε πολιτικά κόμματα, ούτε ο λαός, άμοιρος πάντα ευθυνών, που με τη χαρακτηριστική του λαϊκή θυμοσοφία ακόμη και σήμερα αποφαίνεται ΄΄ε ρε Παπαδόπουλος που τους χρειάζεται΄΄! Αλλά ξέχασα, για ότι μας συμβαίνει πάντα κάποιος άλλος φταίει!
Γ) Η επέτειος λειτουργεί σήμερα σαν μέσο προβολής κάποιων προσώπων, εύκολη αύξηση της τηλεθέασης στην AGB, επαναστατική άσκηση κάποιων ομάδων (γενιές γνωστών-αγνώστων ανδρώθηκαν μέσα από τα επεισόδια), και για την επιβολή ακόμη σκληρότερων αστυνομικών μέτρων για την ομαλή διεξαγωγή των εορτασμών. Είναι τραγική η ψευδαίσθηση που έχει κάποιος, (αν την έχει) ότι εάν αναπαράγει την καθιερωμένη ένταση, ρίξει μολότοφ στους μπάτσους και κάψει μια ελληνική σημαία, εξισώνεται με τα παιδιά που σε μια δύσκολη ιστορική στιγμή εξέφρασαν τον πόθο τους για ελευθερία και δημοκρατία, εξασφαλίζοντας την υποστήριξη μιας μικρής έστω μερίδας του λαού. Αυτό που χρειάζεται είναι να καθίσουμε να συζητήσουμε τις αιτίες, όχι μόνο της επιβολής της δικτατορίας, αλλά και των λιγοστών αντιδράσεων που συνάντησε, και δεν εννοώ τις μεμονωμένες ενέργειες του Παναγούλη ή κάποιων άλλων ομάδων που δρούσαν κυρίως στο εξωτερικό. Ή για να το θέσω αλλιώς, έχετε ρωτήσει ποτέ τον πατέρα σας ή τη μητέρα σας, τι έκανες στη δικτατορία γονιέ μου; Οι πλείστοι θα σας απαντήσουν μα συνεχίσαμε να ζούμε τη ζωούλα μας παιδί μου!
Υ.Γ. 1 Την εποχή της εξέγερσης ήμουν ενός έτους και συνεπώς δεν δύναμαι να έχω προσωπικές εμπειρίες. Ότι γράφω το γράφω από την σκοπιά κάποιου που μεγάλωσε μέσα στη Μεταπολίτευση.
Υ.Γ. 2 Έχω συμμετάσχει σε πολλές πορείες με αφορμή το Πολυτεχνείο. Τα τελευταία χρόνια δεν πάω, καθώς θεωρώ ότι αυτό που απέμεινε είναι ένα άδειο κέλυφος, ένα πανηγύρι που στήνουν άλλοι, συγγνώμη φίλτατοι μου, δε θα πάρω!
