Πέμπτη, Οκτωβρίου 05, 2006
ΑΕΝΑΗ ΝΗΣΤΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ
Τον τελευταίο καιρό γίνεται ένας χαμός στο χώρο της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Οι δάσκαλοι για πρώτη φορά σέρνουν αυτοί το μπαϊράκι της απεργίας, καθώς οι καθηγητές το σκέφτονται ακόμη, στα Πανεπιστήμια –Τει, δεν έχουν τελειώσει ακόμη τις εξετάσεις. Η χρονική στιγμή όμως είναι ταμάμ, τα δημοτικά σχολεία καλά καλά δεν άνοιξαν και υπολειτουργούν, υπάρχει μια διάχυτη δυσαρέσκεια για την κυβέρνηση λόγω των σκανδάλων των κουμπάρων, και βέβαια η ίδια η κυβέρνηση κάνει ότι μπορεί για να δικαιώσει στα μάτια του κόσμου την απεργία.
Τη Γιαννάκου την παρακολουθούσα πριν μπει στη κυβέρνηση. Οι απόψεις που εξέφραζε ήταν σχεδόν συμπαθητικές, με ένα ευρωπαϊκό, μετριοπαθή αέρα. Το προφίλ αυτό βέβαια κατέρρευσε σταδιακά με τα όσα έχει καταφέρει τα 2,5 χρόνια της στο υπουργείο παιδείας. Η λεγόμενη προσπάθεια μεταρρύθμισης ήταν για κλάματα, άλλος ένας αποτυχημένος υπουργός (ας μην ξεχνιόμαστε έχουν περάσει πολλοί), ο οποίος δεν κατάφερε να κάνει ένα ουσιαστικό διάλογο για το ποια επιτέλους παιδεία θέλουμε, με όλους τους ενδιαφερομένους. Κατάφερε λοιπόν με τις ανόητες και απερίσκεπτες εκφράσεις της να αποξενώσει και να προσβάλλει όλους τους εκπαιδευτές και εκπαιδευόμενους, μιλώντας για υποκινούμενες καταλήψεις, για τους φοιτητές, και για ανεντιμότητα, όσον αφορά στους δασκάλους. Σώπα μωρή σε λυπηθήκαμε, θα χύσω τώρα τα κροκοδείλια δάκρυα μου και μετά θα σου υποδείξω τη μοναδική οδό διαφυγής για ένα έντιμο άνθρωπο σαν και σένα, την παραίτηση. Μιας και ο προϊστάμενος σου ο Καραμανλής σε στηρίζει, και σε φθείρει με το γάντι, κάνε μας τη χάρη και ξεκουμπίσου, θα διαφέρεις τουλάχιστον από τους προκατόχους σου, Κακλαμάνη, Κοντογιαννόπουλο, Σουφλιά, Αρσένη που έφυγαν με το στανιό. Σας θυμίζουν κάτι τα ονόματα αυτά; Όλες οι αποτυχημένες προσπάθειες που έκαναν και τα δύο κόμματα να κάνουν μια επανάσταση στο χώρο της παιδείας, στις πλάτες βέβαια των εκπαιδευτικών, των γονιών και βέβαια των παιδιών. Το έργο είναι παλιό, το βλέπουμε τώρα 20 χρόνια, κουραστήκαμε.
Αν και απαλλαγήκατε κα Γιαννάκου από το έτερο επίθετο σας, αυτό δε σας κάνει λιγότερο κούτσικου. Στο μυαλό βέβαια. Γιατί τι περιμένεις να πετύχεις όταν χρησιμοποιείς την ίδια αλαζονεία που είχαν οι προγενέστεροι σου, όταν αποφασίζεις και διατάζεις, και όταν στο τέλος κάνεις συμβιβασμούς για να ανέβουν λίγο τα νούμερα των δημοσκοπήσεων. Αφού το ξέρεις, ο πρωθυπουργός θα θυσίαζε και τη σκιά του για να παραμείνει στο βάθρο, ένας ολύμπιος θεός, άτρωτος στα βέλη των κυβερνητικών αποτυχιών. Ο ίδιος χαρακτηρίζει βέβαια τους εκπαιδευτικούς προνομιούχους, προσπαθώντας να ξυπνήσει τα ζηλόφθονα κριτήρια των υπολοίπων πολιτών για τους δημοσίους υπαλλήλους. Μπορεί όμως μια τέτοια κανιβαλίστικη νοοτροπία να πετύχει , να στραφούμε όλοι εναντίον όλων, και να απαιτούμε περισσότερα για εμάς, τους πάντα μη προνομιούχους, και λιγότερα για τους ευνοημένους πάντα άλλους; Αν και, ήδη από το 80, χρεωκοπημένη η κοινωνία μας, διατηρεί κάποιες αντιστάσεις (πιστεύω).
Τώρα όσον αφορά στους εκπαιδευτικούς. Κύριοι θα πρέπει να διακηρύξετε ξεκάθαρα, ότι την απεργία σας, δεν την κάνετε μόνο για μισθολογικούς λόγους, όπως πιστεύει ο πολύς κόσμος. Το βασικό που πρέπει να δείξετε είναι το ενδιαφέρον σας για την ίδια την παιδεία, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι θα πρέπει να είστε περισσότερο ενεργητικοί και τον υπόλοιπο καιρό, που δεν κάνετε απεργία. Εκπαίδευση δε σημαίνει μόνο κάνω μηχανικά τις ώρες μου και φεύγω, σημαίνει συνεχή προσπάθεια για βελτίωση των παιδαγωγικών μεθόδων και τους τρόπους επικοινωνίας με τους μαθητές. Γιατί μόρφωση δε σημαίνει μόνο αποστήθιση ξερών γνώσεων, κανόνων, ημερομηνιών, θεωρημάτων. Γιαυτό το λόγο θα πρέπει και εσείς να επιδιώξετε ένα νέο εκπαιδευτικό σύστημα, κάνοντας και τις δικές σας προτάσεις, δε χρειαζόμαστε μόνο το όχι σας σε οτιδήποτε πάει να αλλάξει. Α ναι, επίσης δε χρειάζεται να απεργείτε μόνο όταν κυβέρνηση είναι η Νέα Δημοκρατία. Εκτός αν πιστεύετε ότι οι μεταρρυθμίσεις του ΠΑΣΟΚ ήταν πανάξιες, και ότι τότε μόνο οι μαθητές και οι φοιτητές έπρεπε να διαδηλώνουν και όχι εσείς, ανεξάρτητοι συνδικαλιστές.
Λογικά σε λίγες μέρες η απεργία των δασκάλων θα σταματήσει. Μπορεί όμως να ξεκινήσουν τότε οι καθηγητές απεργία, να κατέβουν και οι φοιτητές στους δρόμους, να γίνει όλο αυτό το μπάχαλο το οποίο απεύχεται η κυβέρνηση. Ίσως τότε να καταλάβει ότι η παιδεία είναι θέμα ουσίας και όχι περιτυλίγματος, (δες μεταρρυθμίσεις, εκσυγχρονισμός, οποιοδήποτε άλλο πακέτο προσπαθούν να πουλήσουν) και ίσως τότε ξεκινήσει ένας πραγματικός διάλογος, και όχι εικονικός, με προειλημμένες αποφάσεις. Να μου πεις όλα αυτά έχουν ξαναγίνει, έτσι δεν είναι; Ναι, αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Τη Γιαννάκου την παρακολουθούσα πριν μπει στη κυβέρνηση. Οι απόψεις που εξέφραζε ήταν σχεδόν συμπαθητικές, με ένα ευρωπαϊκό, μετριοπαθή αέρα. Το προφίλ αυτό βέβαια κατέρρευσε σταδιακά με τα όσα έχει καταφέρει τα 2,5 χρόνια της στο υπουργείο παιδείας. Η λεγόμενη προσπάθεια μεταρρύθμισης ήταν για κλάματα, άλλος ένας αποτυχημένος υπουργός (ας μην ξεχνιόμαστε έχουν περάσει πολλοί), ο οποίος δεν κατάφερε να κάνει ένα ουσιαστικό διάλογο για το ποια επιτέλους παιδεία θέλουμε, με όλους τους ενδιαφερομένους. Κατάφερε λοιπόν με τις ανόητες και απερίσκεπτες εκφράσεις της να αποξενώσει και να προσβάλλει όλους τους εκπαιδευτές και εκπαιδευόμενους, μιλώντας για υποκινούμενες καταλήψεις, για τους φοιτητές, και για ανεντιμότητα, όσον αφορά στους δασκάλους. Σώπα μωρή σε λυπηθήκαμε, θα χύσω τώρα τα κροκοδείλια δάκρυα μου και μετά θα σου υποδείξω τη μοναδική οδό διαφυγής για ένα έντιμο άνθρωπο σαν και σένα, την παραίτηση. Μιας και ο προϊστάμενος σου ο Καραμανλής σε στηρίζει, και σε φθείρει με το γάντι, κάνε μας τη χάρη και ξεκουμπίσου, θα διαφέρεις τουλάχιστον από τους προκατόχους σου, Κακλαμάνη, Κοντογιαννόπουλο, Σουφλιά, Αρσένη που έφυγαν με το στανιό. Σας θυμίζουν κάτι τα ονόματα αυτά; Όλες οι αποτυχημένες προσπάθειες που έκαναν και τα δύο κόμματα να κάνουν μια επανάσταση στο χώρο της παιδείας, στις πλάτες βέβαια των εκπαιδευτικών, των γονιών και βέβαια των παιδιών. Το έργο είναι παλιό, το βλέπουμε τώρα 20 χρόνια, κουραστήκαμε.
Αν και απαλλαγήκατε κα Γιαννάκου από το έτερο επίθετο σας, αυτό δε σας κάνει λιγότερο κούτσικου. Στο μυαλό βέβαια. Γιατί τι περιμένεις να πετύχεις όταν χρησιμοποιείς την ίδια αλαζονεία που είχαν οι προγενέστεροι σου, όταν αποφασίζεις και διατάζεις, και όταν στο τέλος κάνεις συμβιβασμούς για να ανέβουν λίγο τα νούμερα των δημοσκοπήσεων. Αφού το ξέρεις, ο πρωθυπουργός θα θυσίαζε και τη σκιά του για να παραμείνει στο βάθρο, ένας ολύμπιος θεός, άτρωτος στα βέλη των κυβερνητικών αποτυχιών. Ο ίδιος χαρακτηρίζει βέβαια τους εκπαιδευτικούς προνομιούχους, προσπαθώντας να ξυπνήσει τα ζηλόφθονα κριτήρια των υπολοίπων πολιτών για τους δημοσίους υπαλλήλους. Μπορεί όμως μια τέτοια κανιβαλίστικη νοοτροπία να πετύχει , να στραφούμε όλοι εναντίον όλων, και να απαιτούμε περισσότερα για εμάς, τους πάντα μη προνομιούχους, και λιγότερα για τους ευνοημένους πάντα άλλους; Αν και, ήδη από το 80, χρεωκοπημένη η κοινωνία μας, διατηρεί κάποιες αντιστάσεις (πιστεύω).
Τώρα όσον αφορά στους εκπαιδευτικούς. Κύριοι θα πρέπει να διακηρύξετε ξεκάθαρα, ότι την απεργία σας, δεν την κάνετε μόνο για μισθολογικούς λόγους, όπως πιστεύει ο πολύς κόσμος. Το βασικό που πρέπει να δείξετε είναι το ενδιαφέρον σας για την ίδια την παιδεία, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι θα πρέπει να είστε περισσότερο ενεργητικοί και τον υπόλοιπο καιρό, που δεν κάνετε απεργία. Εκπαίδευση δε σημαίνει μόνο κάνω μηχανικά τις ώρες μου και φεύγω, σημαίνει συνεχή προσπάθεια για βελτίωση των παιδαγωγικών μεθόδων και τους τρόπους επικοινωνίας με τους μαθητές. Γιατί μόρφωση δε σημαίνει μόνο αποστήθιση ξερών γνώσεων, κανόνων, ημερομηνιών, θεωρημάτων. Γιαυτό το λόγο θα πρέπει και εσείς να επιδιώξετε ένα νέο εκπαιδευτικό σύστημα, κάνοντας και τις δικές σας προτάσεις, δε χρειαζόμαστε μόνο το όχι σας σε οτιδήποτε πάει να αλλάξει. Α ναι, επίσης δε χρειάζεται να απεργείτε μόνο όταν κυβέρνηση είναι η Νέα Δημοκρατία. Εκτός αν πιστεύετε ότι οι μεταρρυθμίσεις του ΠΑΣΟΚ ήταν πανάξιες, και ότι τότε μόνο οι μαθητές και οι φοιτητές έπρεπε να διαδηλώνουν και όχι εσείς, ανεξάρτητοι συνδικαλιστές.
Λογικά σε λίγες μέρες η απεργία των δασκάλων θα σταματήσει. Μπορεί όμως να ξεκινήσουν τότε οι καθηγητές απεργία, να κατέβουν και οι φοιτητές στους δρόμους, να γίνει όλο αυτό το μπάχαλο το οποίο απεύχεται η κυβέρνηση. Ίσως τότε να καταλάβει ότι η παιδεία είναι θέμα ουσίας και όχι περιτυλίγματος, (δες μεταρρυθμίσεις, εκσυγχρονισμός, οποιοδήποτε άλλο πακέτο προσπαθούν να πουλήσουν) και ίσως τότε ξεκινήσει ένας πραγματικός διάλογος, και όχι εικονικός, με προειλημμένες αποφάσεις. Να μου πεις όλα αυτά έχουν ξαναγίνει, έτσι δεν είναι; Ναι, αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
