Τετάρτη, Δεκεμβρίου 13, 2006
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
Παράξενα φρούτα κρέμονται από τις κεραίες που έχουν αντικαταστήσει τα δέντρα στον Υμηττό, στην Πάρνηθα, και στα υπόλοιπα όρη που φιλοξενούν τους αναμεταδότες των καναλιών. Είναι οι διευθυντές ειδήσεων, αρχισυντάκτες, μεγαλοδημοσιογράφοι της ιδιωτικής και δημόσιας τηλεόρασης. Πεθαίνετε να μάθετε αν τους κρέμασαν εκεί τα αφεντικά τους, επειδή δεν έπιασαν τα νούμερα της AGB, ή αν ο λαός, αφού έκαψε τα τηλεοπτικά μέγαρα, εμπνεόμενος από τη Βαστίλλη, με συνοπτικές αποφάσεις αυτοσχέδιων δικαστηρίων, αποφάσισε ότι αυτή η τιμωρία ήταν κατάλληλη γι’αυτούς; Σας αφήνω με την απορία, ο καθένας επιλέγει την εκδοχή που προτιμά, το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποια τηλεοπτική κάλυψη θα είχε το γεγονός.
Λαμβάνοντας αφορμή από την ομολογουμένως καλή εκπομπή του Παύλου Τσίμα χθες στο MEGA, επαναλαμβάνω αυτό που ειπώθηκε κατά τη διάρκεια της, και με το οποίο συμφωνώ απολύτως. Η τηλεόραση είναι μέσο μαζικής ψυχαγωγίας. Τα προβλήματα ανακύπτουν όταν αποφασίζει να πάρει σοβαρά το ρόλο της σαν μέσο ενημέρωσης, με αυτόν τον τρόπο ζήσαμε τηλεοπτικούς πολέμους, ειδήσεις-σόου των 8, και λαικίστικες ΄΄ενημερωτικές εκπομπές΄΄, χωρίς αυτό να αποκλείει περιστατικά όπως εκείνο του Κύπριου φοιτητή, κάποια από τα οποία σίγουρα θα θάβονταν αν δεν υπήρχε η τηλεοπτική εικόνα. Ερμηνείες στο γεγονός μπορείς να δώσεις πολλές, την τηλεοπτική εικόνα όμως δεν μπορείς να την αμφισβητήσεις (εκτός αν είναι σκηνοθετημένη, ή αν σε λένε Μπαλάσκα και είσαι συνδικαλιστής της ελληνικής αστυνομίας).
Στην Ελλάδα έχουμε πολλά κανάλια. Επειδή μεγάλωσα το 80, το προτιμώ αυτό από το να υπάρχουν μόνο δύο κρατικά κανάλια. Πολυφωνία υπάρχει, έστω και αν ο ρόλος της είναι προβοκατόρικος, να προκαλέσει αντιπαραθέσεις που φέρνουν τηλεθέαση. Δηλαδή θα προτιμούσατε μια τηλεόραση αμερικανικού τύπου την περίοδο της εισβολής στο Ιράκ, όπου όλα τα μεγάλα δίκτυα υποστήριζαν μονοκόμματα την πολιτική Μπους; Τα κανάλια αυτά είναι ιδιωτικά, άρα σκοπός τους είναι να έχουν τηλεθέαση, άρα και διαφημίσεις, άρα και κέρδος. Αυτό που ξεχνάμε συνήθως είναι ότι εμείς κρατάμε το ρημάδι το τηλεκοντρόλ. Εμείς επιλέγουμε αν θα δούμε π.χ. Εξάντα ή Αποδείξεις, εμείς θα συζητήσουμε αύριο στη δουλειά για το χθεσινό Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα, ή για ποιος κέρδισε στο Deal. Δεν έχει νόημα να κατηγορούμε τους καναλάρχες, τους δημοσιογράφους, την AGB για την τηλεοπτική κατάντια μας. Μισή ντροπή δική τους, μισή δική μας. Σίγουρα είναι πιο βολικό να φταίει πάντα κάποιος άλλος, βολεύει στην παθητική στάση μας όχι μόνο απέναντι στην τηλεόραση αλλά και απέναντι στη ζωή. Το θέμα είναι να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμη μας και να τη χρησιμοποιήσουμε. Μπορούμε να το κάνουμε.
Λαμβάνοντας αφορμή από την ομολογουμένως καλή εκπομπή του Παύλου Τσίμα χθες στο MEGA, επαναλαμβάνω αυτό που ειπώθηκε κατά τη διάρκεια της, και με το οποίο συμφωνώ απολύτως. Η τηλεόραση είναι μέσο μαζικής ψυχαγωγίας. Τα προβλήματα ανακύπτουν όταν αποφασίζει να πάρει σοβαρά το ρόλο της σαν μέσο ενημέρωσης, με αυτόν τον τρόπο ζήσαμε τηλεοπτικούς πολέμους, ειδήσεις-σόου των 8, και λαικίστικες ΄΄ενημερωτικές εκπομπές΄΄, χωρίς αυτό να αποκλείει περιστατικά όπως εκείνο του Κύπριου φοιτητή, κάποια από τα οποία σίγουρα θα θάβονταν αν δεν υπήρχε η τηλεοπτική εικόνα. Ερμηνείες στο γεγονός μπορείς να δώσεις πολλές, την τηλεοπτική εικόνα όμως δεν μπορείς να την αμφισβητήσεις (εκτός αν είναι σκηνοθετημένη, ή αν σε λένε Μπαλάσκα και είσαι συνδικαλιστής της ελληνικής αστυνομίας).
Στην Ελλάδα έχουμε πολλά κανάλια. Επειδή μεγάλωσα το 80, το προτιμώ αυτό από το να υπάρχουν μόνο δύο κρατικά κανάλια. Πολυφωνία υπάρχει, έστω και αν ο ρόλος της είναι προβοκατόρικος, να προκαλέσει αντιπαραθέσεις που φέρνουν τηλεθέαση. Δηλαδή θα προτιμούσατε μια τηλεόραση αμερικανικού τύπου την περίοδο της εισβολής στο Ιράκ, όπου όλα τα μεγάλα δίκτυα υποστήριζαν μονοκόμματα την πολιτική Μπους; Τα κανάλια αυτά είναι ιδιωτικά, άρα σκοπός τους είναι να έχουν τηλεθέαση, άρα και διαφημίσεις, άρα και κέρδος. Αυτό που ξεχνάμε συνήθως είναι ότι εμείς κρατάμε το ρημάδι το τηλεκοντρόλ. Εμείς επιλέγουμε αν θα δούμε π.χ. Εξάντα ή Αποδείξεις, εμείς θα συζητήσουμε αύριο στη δουλειά για το χθεσινό Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα, ή για ποιος κέρδισε στο Deal. Δεν έχει νόημα να κατηγορούμε τους καναλάρχες, τους δημοσιογράφους, την AGB για την τηλεοπτική κατάντια μας. Μισή ντροπή δική τους, μισή δική μας. Σίγουρα είναι πιο βολικό να φταίει πάντα κάποιος άλλος, βολεύει στην παθητική στάση μας όχι μόνο απέναντι στην τηλεόραση αλλά και απέναντι στη ζωή. Το θέμα είναι να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμη μας και να τη χρησιμοποιήσουμε. Μπορούμε να το κάνουμε.
