LA VITA E BELLA

Και τώρα που μας τελείωσαν οι εκλογές, τα μηνύματα, οι τηλεοπτικοί χάρτες, τι μας έμεινε; Μα βέβαια τα γνωστά, το χρεοκοπημένο κράτος μας που δεν μπορεί να κάνει παροχές, οι μεταρρυθμίσεις που δεν γίνονται, καθότι έχουν εκλογικό κόστος, και η διαφθορά που ζει και βασιλεύει στον τόπο μας. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι μας κάνουν ακόμα εντύπωση οι ιστορίες διαφθοράς που βγαίνουν στο φως ανά διαστήματα, όπως η τελευταία υπόθεση με τους κουμπάρους. Λες και ζούμε σε έναν άλλο κόσμο αγγελικά πλασμένο, όπου τα πάντα λειτουργούν αποτελεσματικά, και έρχεται η παρωνυχίδα του συστήματος να μας βγάλει το μάτι. Πρώτοι από όλους οι δημοσιογράφοι , στηλιτεύουν τα φαινόμενα, βγάζουν πύρινους λόγους, γίνονται τιμητές των πάντων, δημιουργούν καριέρες, βγάζοντας πακτωλούς χρημάτων, και στο τέλος, τι μένει, ακόμη μια δημοσιογραφική επιτυχία. Και στο κατόπι τους οι πολιτικοί. Το να προσπαθείς να βγάλεις εκλογικό όφελος από τη σκανδαλολογία, είναι σαν να προσπαθείς να βγάλεις τα μάτια σου με τα ίδια σου τα χέρια. Το τι ακούσαμε για το πασοκικό κράτος διαφθοράς από τον Κωστάκη, δε λέγεται. Δεν ξέρω γιατί μόνο εγώ το θεωρούσα λογικό, ένα κόμμα που έχει 20 χρόνια την εξουσία, να έχει δημιουργήσει μια αλυσίδα από παρατρεχάμενους, που αξιοποιούσαν τις σχέσεις τους με ιθύνοντες για να βγάλουν προσωπικό κέρδος. Από την άλλη βέβαια θεωρούσα εξίσου λογικό, οι παρατρεχάμενοι του κόμματος που έλειπε τόσα χρόνια από την εξουσία, να βιαστούν για να κερδίσουν το χαμένο χρόνο, να προλάβουν για να πάρουν και εκείνοι μερίδιο. Και εννοείται ότι οι εκάστοτε νταβατζήδες θα τα έχουν καλά με όλους, γιατί αυτή είναι η δουλειά τους, να επιπλέουν σε οποιαδήποτε αλλαγή κυβερνήσεως. Τι αίσθηση δίνει στον κόσμο όλη αυτή η παρωδία; Μα φυσικά ότι όλοι ίδιοι είναι, δε βαριέσαι, δε θα αλλάξει ποτέ τίποτα σ’αυτόν τον τόπο.

Ο κυρίαρχος λαός όμως τι κάνει εκτός του να παρακολουθεί και να σχολιάζει τα τηλεοπτικά δρώμενα, καθώς και να ψηφίζει τα κόμματα κάθε 4 χρόνια. Φυσικά πράττει τα δέοντα, ώστε να διαιωνίζει με τη συμπεριφορά του τα φαινόμενα που όλοι κατακρίνουν. Γιατί δε φταίει μόνο το απρόσωπο κράτος που δεν εφαρμόζει πιο σκληρές πρακτικές, ούτε μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι χρηματίζονται, ούτε όλοι οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι. Εμείς, και μας βάζω όλους στο ντορβά, δεν αποδοκιμάζουμε εκείνο το λαμόγιο που τα καταφέρνει να βγάλει λεφτά, όχι με την αξία του αλλά με τα κονέ του, θα θέλαμε να ήμασταν στη θέση του κάθε ξεφτιλισμένου εργολάβου δημοσίων έργων, του κάθε κομματικού κωλογλείφτη, του κάθε μάγκα κουμπάρου, γιατί αυτό θεωρείται μαγκιά, να κλέβεις ουσιαστικά τον άλλο. Για να παταχθεί μια νοοτροπία δεν αρκεί μόνο η εφαρμογή των νόμων, χρειάζεται και να πιστεύεις και εσύ ο ίδιος ότι αυτό που γίνεται είναι λάθος, ότι ζεις σε μια οργανωμένη κοινωνία την οποία και υπονομεύεις, θεωρώντας ως ύψιστη αξία τον πλουτισμό με οποιοδήποτε αθέμιτο μέσο. Γιαυτό δίνουμε τα φακελάκια ακόμα και αν δε τα ζητήσουνε, είμαστε σίγουροι ότι στη θέση του γιατρού και εμείς θα τα παίρναμε.

Το γεγονός είναι ότι διαφθορά υπάρχει παντού. Δεν είναι οι δυτικές δημοκρατίες, που αποτελούν μέτρο σύγκρισης, τέλειες, ευνομούμενες κοινωνίες. Είναι όμως κοινωνίες που δεν κλείνουν τα μάτια στα κακώς κείμενα, και όπου καταβάλλεται προσπάθεια για εφαρμογή των νόμων. Ας δείξουμε λοιπόν με τη δική μας στάση πρώτα, ότι θέλουμε να ζήσουμε σε μια πιο αξιοκρατική κοινωνία. Η ζωή σε μια (τέλος πάντων) δημοκρατία, εμπεριέχει και υποχρεώσεις, όχι μόνο το δικαίωμα να κατηγορούμε υποκριτικά τους άλλους (αφού πάντα κάποιος άλλος φταίει), και να απαιτούμε από αυτούς να συμπεριφέρονται διαφορετικά από ότι εμείς.