LA VITA E BELLA

Χαρωπά τα δυό μου χέρια τα κτυπώ για την αυριανή παρέλαση. Θα παρευρεθώ για να μου σηκώσουν οι μαθήτριες το φρόνημα μου, και όχι μόνο, με τις κοντές φούστες και την στυλιζαρισμένη στολή. Θα χειροκροτώ και εγώ στα πεζοδρόμια μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο που θα κουνάει πλαστικές γαλανόλευκες σημαιούλες, γουστάρω όλο το τζέρτζελο, με φτιάχνει η όλη φάση, θυμίζει κάτι από τα παλιά Μεταξάς, Παπαδόπουλος, ένδοξες ελληνοχριστιανικές φάσεις. Και μετά θα σχολιάζω μαζί με τα ραμολιμέντα, πάει χάλασε το βήμα, νεολαία να σου πετύχει, εμείς στον καιρό μας καλύτερα από στρατιώτες βαδίζαμε.

Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά πατέρα, γιατί μαλάκα παιδί μου ψωμί δεν έχουμε να φάμε, σχολειά σκατά έχουμε, αλλά από παρελάσεις άψογοι, 2 και 3 φορές το χρόνο μας υψώνεται το φρόνημα και βάζουμε τη σημαία στο κοντάρι, καλά να είμαστε και να σε δούμε παραστάτη, άντε και σημαιοφόρο. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων το παιδί έχει γνήσια ελληνική καταγωγή, πάππου προς πάππου,αλλότρια γονίδια δεν έχουν παρεισφρύσει στο γενετικό υλικό, μπορεί να τη σηκώσει τη σημαία χαλαρά χωρίς αμφισβητήσεις. Αν και εγώ θα του έκανα εξετάσεις αίματος και DNA για να βεβαιωθώ για τη γνησιότητα του.